به کجا چنین شتابان

موسیقی و رقص

متولیان اسلام فاقد نظر منسجم و یکسانی در باره رقص و موسیقی اند. عده ای از روحانیون کلآ موسیقی و رقص را گناه می دانند، عده ای تنها موسیقی مذهبی را جایز می شمارند، بخشی با موسیقی و رقص موافقند و صوفیان کلآ موسیقی و رقص را ابزار مهمی برای یکی شدن با خالق خود بشمار می آورند. در ایران بعد از واقعه 22 بهمن 1357 که طی آن سیاست و قدرت بدست  روحانیان شیعه افتاد، موسیقی و رقص هر دو حرام اعلام شدند. البته بعدها،  تا حدودی،  موسیقی توانست بر تحجرات فائق آید اما رقص همچنان در محاق تابو بودن باقی مانده است.

 واژه پارسی رقص فرخه است که کمتر معروف می باشد. رقص یکی از قدیمی ترین هنر ها است که جزئی از فرهنگ و تاریخ همه ملل و جوامع است و در حفظ و اشاعه فرهنگ و آشنایی ملل تآثیر زیادی دارد. حتی بعضی از جانوران و پرندگان هم در هنگام جفت گیری و یا معاشقه بنوعی رقص با هم می پردازند. 

عراب در قبل از اسلام کلآ موسیقی  را با رقص و اروتیک پیویند می دادند. رقص شرقی، که در عربی آن را ” رقص بلدی” می نامند (همان رقص عربی  یا رقص شکم که بعدها بدان معروف شد) بعنوان یکی از قدیمی ترین رقص ها می باشد که قدمت آن به هزاران سال قبل از میلاد مسیح باز می گردد و حداقل از چهار هزار سال قبل از میلاد مسیح در نزد مصریان باب بوده است. بنا به روایاتی این رقص مخصوص جشن باروری و بارداری زن بوده و حتی در ایران، هند و چین هم رواج داشته (حالا دیگر جهانی شده). رقص شکم با رواج اسلام در ایران همراه با بسیاری از انواع رقص های دیگر ایران باستان دچار مهجوری شد و کلآ از ایران رخت بر بست.